අපි නාට්‍ය හදන්නේ පණ්ඩිතයන්ට නොවේ
රෝහණ බැද්දගේ
ජන සංගීතය වර්තමාන පරම්පරාවට සමීප කිරීමෙහිලා සුවිශේෂ දායකත්වයක් දක්වා ඇති රෝහණ බැද්දගේ මහතා සිය ගුරු දිවිය තුළදී නර්තන ශිල්පය ලබාදී ඇති සිසු පිරිස දහස් ගණනකි. දයානන්ද ගුණවර්ධනයන්ගේ නාට්‍ය රැසක නර්තන අධ්‍යක්ෂණය කර ඇති හෙතෙම බොහෝදෙනා නොදන්නේ වූවද රංගන ශිල්පියෙකුට අමතරව නාට්‍ය නිෂ්පාදකයෙක් ලෙස ද වේදිකා නාට්‍ය කලාවට සම්බන්ධව ඇත. ‘බළල් සාස්තරේ’ හා ‘ගල් වැලි’ නාට්‍ය ද්විත්වය ඒ අතරින් ප්‍රමුඛය. ඔහු ලියා අධ්‍යක්ෂණය කළ ‘රාළහාමි’ නාට්‍ය ඉදිරියේදී ප්‍රදර්ශනයට වීමට නියමිතය. මේ සාකච්ඡාව පළවන්නේ ඒ නිමිත්තෙනි.
* සම්ප්‍රදායික ජන රංගය නූතන වේදිකාවට ගෙන ආවේ කොහොමද ?
එදා මිනිස්සු ජන නාට්‍යය බැලුවේ කමතේ වටරවුමට ඉඳගෙන. අපි දැන් අලුත් වේදිකාවට මේ නාට්‍යය ගෙන එන කොට නූතන රංගාලෝක ක්‍රම නාට්‍යයට ගැලපෙන විදිහට සාදා ගන්න ඕන. නූතනයේ තාක්ෂණික වශයෙන් අපිට ලැබිලා තිබෙන වාසිය පාවිච්චි කරන්න ඕන. ඒකට පයින් ගහන්න බැහැ. ජන රංගය පැරණි සම්ප්‍රදාය ආරක්ෂා කර ගනිමින් නූතන වේදිකාවට අවශ්‍ය විදිහට සකස් කර ගත යුතුයි. මම “රාළහාමි” නාට්‍යය නිෂ්පාදනය කිරීමේදී ඒ දේ කළා.
* ඔබේ නවතම නාට්‍ය නිෂ්පාදනය සඳහා ශෛලිගත නාට්‍යය සම්ප්‍රදාය යොදා ගත්තේ ඇයි ?
අපිට උරුම වුණු අපේකම තියෙන්නේ ගැමි රංගය තුළයි. ඒ අපේ දේ නැවත මිනිස්සුන්ට අදුන්නා දෙන්න සිද්ධ වෙලා. කන බොන දේ හිටන් දැන් හැම දේම වෙනස් වෙලා. අපේ කෑම බීම, ඇඳුම මොකක්ද කියල මිනිස්සුන්ට කියා දෙන්න සිද්ධ වෙලා. බෙහෙත් පැළෑටියක් වත් හඳුනන්නේ නැති තරමට අපේකම දැන් ඈත් වෙලා. ඒ නිසා නැවත මේවා හඳුන්වාදීම එක පැත්තකින් අපේ යුතුකමක්. කොයිතරම් සමාජ විපර්යාසයක් වෙලා තිබුණත් අපේ දෙය පෙන්වා දුන්නහම ඒක මිනිස්සු ඉවෙන් වගේ හඳුනාගෙන අගය කරන බවට මට විශ්වාසයක් තිබෙනවා.
* ශෛලිගත සම්ප්‍රදායෙන් නාට්‍යයක් නිෂ්පාදනය කිරීම අභියෝගයක් වන්නේ කෙසේද ?
ශෛලිගත සම්ප්‍රදාය ආශ්‍රයෙන් නාට්‍යයක් නිෂ්පාදනය කිරීම වර්තමානය වන විට කරුණු කිහිපයක් නිසා අභියෝගයක් බවට පත්ව තිබෙනවා. වර්තමානයේ සිටින නළු නිළියන් බොහෝ දෙනෙක් ආභාෂය ලබන්නේ ටෙලි නාට්‍යයෙන්. ඔවුන්ට ගැමි නාට්‍යය කලාව පිළිබඳ කිසියම්ම හෝ අවබෝධයක් නැහැ. තාලයකට ඇවිදගෙන ඇවිත් රිද්මයකට දෙබසක් කියන්න ඔවුන් දන්නේ නැහැ. ඒ අභියෝගයට මුහුණ දීමට මටත් සිදු වුණා. පදයක් ගහලා අඩිය තියන හැටි කියලා දුන්න. නළු නිළියන් අතර ඔවුනොවුන්ගේ සංවාද පවත්වන හැටි ප්‍රේක්ෂකයන් නාට්‍යයට සම්බන්ධ කර ගන්න හැටි. මේ සේරම මම කරලා පෙන්නුවා. ඒ අනුසාරයෙන් තමන්ගේ චරිතය නිර්මාණය කරගන්න කිව්වා. ඒක මම කරපු දේ ආපහුකරන්න කියන එක නෙමෙයි. එහෙම නැතිව ජන නාට්‍යය කලාව උගන්වන්න බැහැ. නළුවන්ට ස්වාධීනව රංගනයක් කිරීමට ඉඩ දීම මේ නාට්‍යය කලාවට ගැලපෙන්නේ නැහැ. ඒක හොඳයි අලුත් නාට්‍යයවලට.
* ශෛලිගත නාට්‍යය සම්ප්‍රදායට එරෙහිව නැඟෙන ප්‍රබල චෝදනාවක් වන්නේ වර්තමාන සංකීර්ණ ජීවන අත්දැකීම් එමගින් ප්‍රකාශ නොවේය යන්නයි. මගේ නාට්‍යය තුළින් පවා කියවෙන්නේ දශක ගණනාවකට පෙර තිබුණු පරිසරයක් පිළිබඳවයි.
හැම යුගයකටම ආවේණිත ජීවන රිද්මයක් තිබෙනවා. හුඟක් පරිවර්තන ඇති වෙලා තිබෙන්නේ ඒ රිද්මයේ තිබෙන වෙනස නිසයි. අද තියෙන්නේ පාවිච්චි කරලා අයින් කරන සංස්කෘතියක්. බලන්න ලියන්න පාවිච්චි කරන බෝල්ට් පොයින්ට් පෑනක් වුණත් ලියලා විසි කරනවනේ. අධ්‍යාත්මික සංවර්ධනයට වඩා ලෝකස්වාදයට නැඹුරු වෙච්ච සමාජයක්නෙ තියෙන්නෙ. ගැමි නාට්‍යය තුළින් ගැඹුරු ජීවන යථාර්ථයක් කියැවෙනවා. විදග්ධයන් තුළ මතයක් තියෙනවා සරලව යමක් කරන්න බැහැ කියලා. අපි නාට්‍යය හදන්නේ විදග්ධ සමාජයට පමණක් නොවෙයි. මම නාට්‍යය හදන්නේ වියතුන්ටයි. ගැමියන්ට දෙගොල්ලන්ටම රස විඳින්නයි. වියතුන්ට විතරක් නාට්‍යය කිරීමෙන් පොදු ජනතාව නාට්‍ය කලාවෙන් ඈත් වෙනවා. ගැමි නාට්‍යය කලාව හරහා අපි උත්සාහ කරන්නේ මිනිසුන්ගේ පොදු මානුෂික ගුණාංග සරල විග්‍රහයක් ඉදිරිපත් කිරීමටයි.
* ජන රංගයේ දක්නට ලැබෙන උපහාසය ඔබේ නාට්‍යයට ගෙනාවේ කොහොමද?
උපහාසය ගැමි නාට්‍යයෙන් වෙන් කර ගත නොහැකි අවියෝජනීය අංගයක්. එය හොඳින්ම දැනෙන තැනක් තමයි කෝලම් නාට්‍යය. එදා සමාජයේ තිබුණු ප්‍රභූ චරිත උපහාසයට ලක් කිරීමට ගැමි කලාකරුවන් යොදා ගත්තේ කෝලම් නාට්‍යයි. ඔවුන් එය කිරීමට කදිම අයුරින් වෙස් මුහුණු උපකාරී කළා. ඒනිසා හාස්‍යයට ලක් කරන්නා අන්‍යයන්ට හඳුනා ගත නොහැකි වුණා. ගැමි කලාකරුවා එදා සමාජයේ තිබුණු ප්‍රභූ චරිත විවේචනය කළේ සංයමයක් සහිතවයි. ඔවුන් උපහාසය මතු කළාට කිසි විටෙකත් අපහාසයක් කළේ නැහැ. “රාළහාමි” නාට්‍යයේදී මම උත්සාහ කළේ මේ චරිත ගර්හාවට ලක් නොකර ඔවුන් දෙස උපහාසයෙන් බැලීමටයි.
0 comments:
Post a Comment