වේදිකාව, සිනමාව, ටෙලිනාට්‍ය යන කලා මාධ්‍යයන් තුළ විසිහත් වසරක් පුරා රංගන කාර්යයේ යෙදෙමින් ඉදිරියට පැමිණි සරත් දික්කුඹුර රංඟන ශිල්පියා තම කුළුඳුල් නිර්මාණය වේදිකාවට ගෙන ඒම පිණිස මේ දිනවල ලහි ලහියේ සූදානම් වෙමින් සිටියි. ඒ පිළිබඳ හා ඔහුගේ කලා දිවියේ තොරතුරු දැන ගැනීම සඳහා ඒ ශිල්පියා සම්ග කළ කතාබහකි මේ.
* ඔබගේ කුළුදුල් නිර්මාණය වේදිකා නාට්‍යයක් ලෙස ඉදිරිපත් කිරීමට සිතුවේ ඇයි?
ඇත්තෙන්ම වේදිකාව කියන්නේ මා ඉතාම ඇලුම් කරන ස්ථානයක්. එහි තිබෙන සජීවී බවට මා ප්‍රිය කරනවා. එබැවින් මගේ කුළුඳුල් නිර්මාණය ලෙස වේදිකා නාට්‍යයක් ඉදිරිපත් කිරීමට කල්පනා කෙරුවා. මෙහිදී රුසියානු ජාතික නිකලොයි ගොගොල්ගේ ‘ද මැරේජ්’ කෘතියේ සිංහල පරිවර්තනයක් වූ ‘සිකුරා’ නාට්‍ය පිටපත පිළිබඳ මගේ අවධානය යොමුවුණා. මෙය ආරියරත්න විතානගේ පරිවර්තනයක්.
* මෙයට පෙරත් ‘ද මැරේජ්’ කෘතියේ සිංහල පරිවර්තන වේදිකාවට නැගුණා නේද ?
 ‘සිකුරා’ ජවනිකාවක්... |
“ඔව් සිකුරු යුද්ධය, මඟුල් හටන, කපුවා කපෝති නමින් වේදිකාවේ රැව් පිළි රැව් දුන්නා. එබැවින් මේ කෘතිය ශ්‍රී ලාංකිකයින්ට බෝහෝම සමීප පිටපතක් නිසාත් ඊට හානියක් නොවන සේ යළිත් වරක් ‘සිකුරා’ නමින් වේදිකාවට ගෙන එන්නට තීරණය කළා. මේ සඳහා ‘සිකුරා’ වේදිකා නාට්‍යයේ නිෂ්පාදන කළමනාකරු වු වෛද්‍යාචාර්ය බර්නාඩ් පතිරාජ මහතා මට අතුරුගිරියේ නාලක පෙරේරා පදනමේ සභාපති නාලක පෙරේරා මහතා හඳුන්වාදී එයට වැයවෙන මූල්‍ය පහසුකම් ලබාදීමට උපකාර කිරීම සිහිපත් කළ යුතුයි.
* පරිවර්තන නාට්‍යක් ඉදිරිපත් කිරීමට ඔබ පෙළඹුණේ ඇයි ?
වඩා හොඳ නිර්මාණයක් කිරීමට මා කලෙක සිට පිටපතක් සෙව්වත් එය ඉටුකරගැනීමට නොහැකිව සිටින මොහොතක මට මේ ‘සිකුරා’ පිටපත ලැබුණා. 1988 සිට මම විලියම් ෂේක්ස්පියර් කේන්ද්‍රයට සම්බන්ධවී ‘ඔතෙලෝ’, ‘මැක්බර්ත්’, ‘හැම්ලට්’ වැනි පරිවර්තන වේදිකා නාට්‍යවල රඟපා තිබුණු බැවින් මේ පරිවර්තන නාට්‍ය කිරීමට මම පෙළඹුණා කීවොත් නිවැරැදියි.
මෙම පිටපතේ තිබෙන සුවිශේෂ තාවයන් ලෙස මම දකින්නේ අරියරත්න විතාන මහතා ලාංකික අනන්‍යතාවය රැකෙන පරිද්දෙන් ඉතාම දක්ෂ ලෙස ‘සිකුරා’ පිටපත පරිවර්තනය කර තිබෙනවා. මෙය හාස්‍ය උත්පාදිත නාට්‍ය වුණත් එහි තිබෙන ආදර්ශවත් හා උසස් බව නිසා උසස්පෙළ විභාග විෂය මාලාවටද ඇතුළත් කර තිබෙනවා. ‘සිකුරා’ වේදිකා නාට්‍ය සදහා පාත්‍ර වර්ගයා තෝරා ගැනීමේදී මම ඉතාම ඕනෑකමෙන් කටයුතු කළ අතර ඒ සදහා දක්ෂ රංඟන ශිල්පීන් කණ්ඩායම තෝරාගත්තා.
* ඉකුත් සමයේ වේදිකා නාට්‍ය නිර්මාණය නොවීම රංඟන ශිල්පීන්ට පාඩුවක් නේද ?
ඔබ පවසන දේ හරි. ශ්‍රී ලංකාවේ රංගනය ඉගැන්වීමේ ආයතනයක් නොමැති බැවින් රංගන ශිල්පීන්ට ඒ සඳහා අධ්‍යාපනයක් ලබාගත හැක්කේ වේදිකාවෙන්. ධම්ම ජාගොඩ, දයාන්ද ගුණවර්ධන, ගුණසේන ගලප්පත්ති, සුගතපාල ද සිල්වා, හෙන්රි ජයසේන වැනි ශ්‍රේෂ්ඨ නාට්‍ය කරුවන් රංඟන ශිල්පීන්ට දොරගුළු විවර කළ නිසා එදා දක්ෂ රංගන ශිල්පීන් රැසක් බිහිවුණා. නමුත් දැන් ඒ රටාව අහෝසි වෙලා දක්ෂ රංඟන ශිල්පීන් අපට නොලැබෙන බව වර්තමාන ටෙලිනාට්‍ය දෙස බලනවිට පේනවා.
එබැවින් රංගනයට පැමිණෙන යෞවන යෞවනියන්ට මේ පිළිබඳ අවබෝධයක් හා වුණමනාවක් නැහැ. ඒ නිසා ඔවුන්ගේ ඉදිරි ගමන ඉතාම පටු බව පැහැදිලියි. මේ රටේ අවාසනාවකට මෙන් එක රැයින් කලාවීරයන් බිහිකිරීමට ඇතැම් මාධ්‍ය ක්‍රියා කරනවා. ඉන් කලා ක්ෂේත්‍රයට විය හැකි හානිය කල්පනා කර නැහැ. එබැවින් මේ මාධ්‍ය හසුරුවන අය හා රජය එක්වී වැඩපිළිවෙළක් සකස් කරන්නේ නම් ශ්‍රී ලංකාවේ නැවතත් හැටේ, හැත්තෑවේ දශකයේ තිබූ කලා ප්‍රබෝධය ඇතිවිය හැකියි කියා මම විශ්වාස කරනවා.
* වේදිකාව තුළ ප්‍රේක්ෂකයින් රඳවාගන්න කුමන වැඩපිළිවෙළක් සකස්විය යුතු ද ?
වේදිකා නාට්‍ය පෙන්වන ශාලා ගාස්තු හා ප්‍රවේශ පත්‍ර ගාස්තු අඩුකොට වැඩි ප්‍රේක්ෂක පිරිසක් නාට්‍ය ශාලා තුළට ගෙන්වීමේ වැඩපිළිවෙළක් අවශ්‍යයි. රටේ පැවැති කලබලකාරී යුද වාතාවරණය දැන් නොමැති නිසා ඊට හොඳ අවස්ථාවක් උදාවෙලා තිබෙනවා. ලක්වැසි ජනතාවට සාමයෙන් නිදහසෙන් කාලය ගත කිරීමට අවස්ථාව උදාකර දුන් රණවිරුවන්ට උපහාර දැක්වීම පිණිස ලබන සැප්තැම්බර් මස (11) දා මරදාන එල්ෆින්ස්ටන් රඟහලේ පැවැත්වෙන ‘සිකුරා’ වේදිකා නාට්‍යයේ දර්ශන වාර දෙකක් රාගම පුනරුත්ථාපන රණවිරු සෙවණේ සිටින ආබාධිත රණවිරුවන්ටත් පාසැල් දරුවන්ටත් පෙන්වීමට අපි තීරණය කළා. ‘සිකුරා’ වේදිකා නාට්‍ය නිර්මාණය කිරීම සඳහා හවුල් වූ ෂෙල්ටන් මිහිදුකුල සූරිය මහතාවද මම මේ අවස්ථාවේ සිහි කරනවා.
0 comments:
Post a Comment