රඟපෑම මගේ 23 වැනි රස්සාව
සරත් කොතලාවල
රංගන ශිල්පියකු ලෙස සරත් කොතලාවල වේදිකාවත් ටෙලිනාට්‍යයත් සිනමාවත් යන ඕනෑම ක්ෂේත්‍රයකට සූදානම් කෙනෙක්. සරත් මේ දිනවල සිය නවතම වේදිකා නිර්මාණය ‘නරි බුරති’ රැගෙන රට වටා යනවා. ඒ සියල්ල අතරේ වෘත්තියෙන් ම රංගන ශිල්පියෙකු ලෙස ඉන්න සරත් තිර පිටපත් රචකයකු විදිහටත් සිය දායකත්වය කලාවට ලබාදෙන්න පටන් අරන්.
අලුත් වැඩකටයුතු කිහිපයක් නිසා මේ දවස්වල ඔබ තරමක් කාර්ය බහුල කෙනෙක් කියල ආරංචියි.මේ දවස්වල මම වැඩි හරියක් ඉන්නේ නුවර පැත්තේ. ඒ සුනිල් අරුණ වීරසිරිගේ නවතම සිනමා පටය ‘වීර්යයා’ රූගත කිරීම නුවර පැත්තේ සිදුවෙන නිසා. ඒ නිසා ඒ රූගත කිරීම් වලට එක්වෙලා ඉන්න අතරම මමත් කුමාර තිරිමාදුරත් එකතු වෙලා අලුත් සිනමා තිර පිටපතක් රචනා කළා. එය අලුත් අත්දැකීමක් ඔස්සේ ගොඩනැගුණ ලස්සන කතාවක්. ‘තණ්හා රතී රඟා’ කියන එම සිනමා පටය අධ්‍යක්ෂණය කරන්නේ නිලෙන්ද්‍ර දේශප්‍රිය. ඒ වැඩකටයුතු අතර තුරම ‘නරි බුරති’ වේදිකා නාට්‍යයත් අරගෙන ලංකාව පුරාම යනවා.
අද ඔබ වෘත්තියෙන් ම රංගනය ද තෝරාගෙන ඉන්නේ.
පැහැදිලිවම මගේ වෘත්තිය මේක තමයි. මේ වැඩකටයුතු අතරේ රැකියාවක් කරන්න අමාරුයි. ඇත්තනම් රැකියාවක් කරනවා වගේ රංගනය කියන දේ ස්ථිර නැහැ. ලැබෙන කොට ලැබෙනවා නැත්නම් නැහැ. දැන් රස්සාවක් කළොත් මේ සිස්ටම් එක වෙනස් වෙනවා. එකම දේ අපිට කියලා අරමුදලක් නැහැ. අවුරුදු 55 ඉවරවෙන කොට පැන්ෂන් එකක් නැහැ.
ඉතිං වැඩ කරන කාලේ වැඩ කරන්න ඕන. මේ තුළ යම් නිදහසක් ලැබෙනවා. අධ්‍යයනය කරන්න, චිත්‍රපටයක් බලන්න, වේදිකා නාට්‍යයක් බලන්න. එය රංගන ශිල්පියකු විදිහට ගොඩක් වැදගත් කියලා හිතනවා. කොහොමත් මම පෞද්ගලිකව කැමැති නෑ රැකියාවක් කරන්න. නිදහසේ වැඩ කටයුතු කරන්නයි එදා ඉඳලා ම මම කැමැති.
රංගනය වෘත්තියක් විදිහට කරගෙන ජීවත්වෙන්න පරිසරයක් අද කලාව තුළ හැදිලා තියෙනවාද?
මෙහෙම දෙයක් තියෙනවා අපේ රටේ අවුරුදු ගාණක තිබුණු යුද්ධය අවසන් වෙලා දැන් හොඳ පැහැදිලි ගමන් මගක් පටන් අරන් තියෙනවා. ඒ නිසා හොඳ තත්ත්වයක් කලාවේ තියෙනවා. එය සියයට සියයක් ම කියලා මට කියන්න බැහැ. වැඩ තියෙන අයට වැඩ තියෙනවා. වැදගත් ම දේ මේ ගැන හොඳ අධ්‍යයනයක් කරන එක. අලුත් දේවල් හොයාගන්න එක. එහෙම කෙනාට රංගනයේ යමක් කරන්න පුළුවන් කියලයි මගේ විශ්වාසය.
එතකොට ඔබේ ආරම්භය රංගනය. එයම තම ජීවන වෘත්තිය විදිහට ඔබ තෝරාගන්නවා.
මට විශ්වවිද්‍යාලයට යන්න ලකුණු දෙකක් මදි වුණා. එහෙමයි කියලා මම නිකම්ම හිටියේ නැහැ. ජීවිතේ කොහොම හරි ගැටගහගන්න රැකියා විසි දෙකක් මම කරනවා. සමහර ඒවා මාසයයි දෙකයි. කොහොමත් එක තැනක වැඩ කරන්න බැරි ස්වභාවයක් මට තියෙනවා. අනෙක අම්මා, තාත්තා මට ජීවත්වෙන්න පුළුවන් පසුබිමක් හදල තිබුණා. මගේ ගම් පළාත හෝමාගම. ඉතිං ගෙදර වී පොල් ඕන තරම්. කෑම බීම හිඟයක් තිබුණේ නැහැ.
ඉතිං ඒ නිසා ම මම කලාවට තල්ලු වුණා. අද ඒක මගේ ජීවන වෘත්තිය බවට පත්වෙලා තියෙනවා.
නමුත් අද කලාවට බොහෝ දෙනෙක් ආවාට එක තැන රැදෙන්නේ නැහැනේ.
ඒකට ප්‍රධාන හේතුව තමයි අධ්‍යයනයක් නැතිකම. සාහිත්‍යය ඉතිහාසය නොදන්නා කම. නවකතාවක්, කෙටිකතාවක් කියවනවද? චිත්‍රපටයක් බලනවද? අද වර්තමානයේ ගොඩක් අය උත්සාහ කරන්නේ ස්ටාර් කෙනෙක් වෙන්න. දවසින් එක රැයින් ජනප්‍රිය වෙන්න. මම නම් හිතන්නේ කලාකරුවා කියන්නේ රටකට වගකියන්න ඕන කෙනෙක්. මිනිසුන්ගේ මානසිකත්වය යහපැත්තට ගන්න පුළුවන් කලාකරුවාට. චිත්‍රපට, කෙටිකතාව, නවකතාව, ගීතය සෑම දෙයින්ම වෙන්නේ ඔය දේ තමයි.
නිතරම ඔබ කියන අධ්‍යයනය කියන දෙයින් අදහස් කරන්නේ මොකක්ද?
තමන්ට වටිනාකමක් හදා ගත්තොත් ඉල්ලුමක් තියෙනවා. අධ්‍යයනය කරනවා කියන්නේ ජීවිතය විඳිනවා කියන එක. ලෝකයේ අනෙක් රටවල තියෙනවා,
රංගනය උගන්වන තැන්. නමුත් අපිට එහෙම නැහැනේ. රංගනය ගැන වුණත් එහි මායිම මේකයි කියලා කියන්න බැහැ. එහෙම කියන්න පුළුවන් තැනක් ලංකාවේ ඇත්තෙත් නැහැ.
ඒ නිසා එය තමා විසින් ම අධ්‍යයනය කළ යුතුයි කියලයි මම හිතන්නේ. චරිත පිළිබඳ අධ්‍යයනය කරන්න ඕන. එහි සියුම් තැන් හඳුනාගන්න ඕන. එයයි රංගන ශිල්පියකුට වැදගත් වෙන්නේ.
රංගනයට එනකොට බොහෝ දෙනෙක් හිතන්නේ තමන්ගේ බාහිර ස්වරූපය වැදගත් කියලයි.
මෙහෙමනේ කාලයක් කිව්වේ නළුවෙක් වෙන්න සුදු සමක්, කොණ්ඩේ රැලි ගැහිලා උස මහත වෙන්න ඕන කියලයි. ඔය ප්‍රතිරූපය කඩලා දැම්මේ ජෝ අබේවික්‍රම මහත්තයා. රූපය විතරක් තිබිලාම මදි රඟපාන්න බැරි නම්.
0 comments:
Post a Comment